ایستگاه دومینو سکوت

سلام .

من یه ایده‌ دارم که خیلی دوست دارم باهاتون به اشتراک بذارم و نظرتون رو بدونم.

تصور کنید یه سری کارت‌ به شکل دومینو داریم. هر کدوم از ما روی یه کارت یه جمله می‌نویسه،

جمله‌ای که شاید چیزیه که تو دلمونه ولی به زبون نمی‌آریم، یا چیزی که به خاطرش سکوت کردیم.

بعد این جمله رو پشت کارت می‌چسبونیم، جایی که دیده نمی‌شه.

حالا همه‌ی این دومینوها رو کنار هم می‌چینیم، مثل یه زنجیره‌ی بلند.

وقتی همه‌چیز آماده شد، با یه حرکت کوچیک، اولین دومینو رو هل می‌دیم و همه‌شون یکی‌یکی می‌ریزن.

همون موقع که دومینوها می‌افتن، جمله‌ها معلوم می‌شن و همه می‌تونن ببینن چی پشت این سکوت‌ها بوده.

این پروژه یه جور نماده. می‌خوام بگم هر سکوتی که ما می‌کنیم، شاید یه تیکه از یه مشکل بزرگ‌تر باشه.

انگار سکوت پشت سکوت، یه چیزی مثل بی‌عدالتی یا حتی یه جنایت رو ممکن می‌کنه.

فکر می‌کنم این کار می‌تونه خیلی قشنگ نشون بده که حرف زدن و شکستن سکوت چقدر مهمه. نظرتون چیه؟

می‌تونیم باهم اینو توی دانشگاه اجرا کنیم؟